“Vanochtend in bad werd ik opeens het rechter meisje van dat Modersohn-Becker schilderij, voelde wie zij is, werd haar, kreeg haar buik, haar berusting, haar gedachten... Zo intens wordt de ervaring door intens te kijken; het samen en geheel jezelf blijvende in het schilderij kruipen. Dat het samen naar een schilderij kijken zo verbroedert, als iedereen zonder oordeel gehoord wordt. Mooi!"

Het samen kijken naar een schilderij toont ons hoe verschillend we zijn, iets wat ons niet verdeelt maar juist samen brengt, omdat er niet wordt geoordeeld. Verbonden in ons uniek zijn. De uniciteit van ons mensen, dat we kijkend naar hetzelfde allen andere dingen zien en denken. Het kijken zonder oordeel/mening is voor onze sociale gezondheid, ons samenleven, als een harmoniserend medicijn.

Het een moment stilte nemen om naar een werk (naar iets, naar de ander, de situatie) te kijken, zonder te hoeven oordelen, positief of negatief te zijn. Nee, enkel en alleen kijken: ‘Wat gebeurt er?’ en: ‘Waaraan zie je dat?’ is voor onze global society een pad naar begrip en respect voor jezelf en elkaar. Een open cultuur van reflectie waarin je jezelf en elkaar bevraagt, keer op keer, is in mijn ogen een soort van elkaar liefkozen, je openen voor elkaar. 

De kunst spreekt hier zijn krachtige, superieure, universele taal. De taal der kunsten is vrij, wat betekent verheven boven waarde oordelen als: goed of fout, waar of niet waar. Hier voelen we ons vrij en kunnen we domweg onszelf zijn. En in die krachtige, universele ruimte komt het beste uit de mens naar boven. Dat geeft kinderen/mensen zelfvertrouwen. Op je eigen manier mogen verdwalen, je bezig houden met het onbekende. Raadselen die jeuken in je hersens...

We doceren, het beklijft niet. 
Hoe kan je het laten jeuken in hun hoofd...?”

Akelei Herzberg was aanwezig bij een VTS gesprek, georganiseerd door Michal Butink in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Welke ervaring heb jij van een VTS gesprek? Laat het ons weten! Stuur een mail naar info@vtsnederland.org.