Terugblik symposium
De diepte in met denken over beeldkeuze, beeldvorming, afstemming en eigen praktijk
door Adelijn van Huis
Met een VTS-gesprek over een cartoon opende het symposium op 8 juni in de OBA te Amsterdam. Kim van Vlerken wilde het experiment aangaan, sprong in het diepe en begeleidde de zaal in het gesprek over een cartoon van Ruben Oppenheimer. Een VTS-gesprek over een cartoon is goed mogelijk, en ook boeiend, constateerden we na afloop.
Wel werd opgemerkt dat de historische referentie (Twin towers) jongeren waarschijnlijk minder scherp voor de geest staat. Afstemming op je groep is dus bij een cartoon (misschien wel extra) essentieel. Daarbij maakte de relatieve eensgezindheid in het gesprek - dat vooral over politiek en de historische verwijzing ging – het voor sommigen moeilijk om een afwijkend, minder serieus geluid (associatie met Harry Potter) in te brengen. De grootte van de groep (50+ deelnemers) zorgde eveneens voor een lichte drempel om iets te zeggen.
Daarna was het woord aan de keynote-speaker Halil Karaaslan. Hij sprak over ‘denken over denkbeelden’. Zijn voornaamste advies, is investeren in de relatie met de groep waarmee je werkt. Daarmee staat en valt alles. “‘Tijd is mijn wapen’ als ik voor de klas sta”, zo zei hij. Je kunt bouwen aan een fundament. Zijn strategie daarbij is contact maken, luisteren, gesprekken voeren, ook buiten de lessen om. “Je vindt mij zelden in de lerarenkamer.” Tijdens de lezing gaf hij de groep de opdracht om en aantal cartoons te bekijken en bespreken. Welke zou je wel, en welke zou je niet laten zien? En waarom?
Zowel in de podcastserie ‘de cartooncrisis' waaraan hij een bijdrage leverde, alsook in zijn eigen podcastserie 'supermoslims' die hij samen met Khautar Bouchallikht maakte, gaat het onder andere ook over beeldvorming.
Nanja Ruiter gaf ons een kijkje in haar praktijk als NT2 docent en hoe zij onder andere beelden en VTS inzet om zo haar studenten de Nederlandse taal te leren. Ze nam ons mee in haar werkwijze door ons zelf aan de slag te laten gaan. Aan de verschillende tafels hebben we gesproken over welke beelden wij zouden kiezen voor onze doelgroepen en waarom.
Met een verrassende intervisie sloten we de dag af. Iedereen kreeg de kans om met elkaar in gesprek te gaan en te reflecteren op zelf ingebrachte casussen. Twee aan twee, in een lange lijn door de ruimte, bespraken we steeds een vraag, schoven vervolgens door, om dezelfde vraag weer met een ander te bespreken. Het was een levendig geheel, en het leuke ervan was, dat je met elkaar op een heel specifieke en inhoudelijke manier de diepte in ging. Dezelfde vraag twee keer voorleggen geeft meer inzicht!